Zuzia, Janek, Paweł, było obłędnie!;) (to ostatnie było naszym słowem-kluczem podczas wyjazdu)
29/30 kwietnia
Po dwóch dniach w Tokio, a dokładnie po jednym dniu w Tokio, nocy w love hotel w dzielnicy Shibuya i wycieczce do Kamakury, miasta pod Tokio, słynącego z licznych świątyń i dostępu do Pacyfiku, przyszło nam udać się do Kioto. Nocny autobus, wcześniej zarezerwowany, na bilecie napisane, ze odjeżdża z Shinjuku station West Gate. Jedziemy wiec na Shinjuku station, notabene największą stacje metra w tym wielkim mieście, wiec tylko możecie sobie wyobrazić, ile tysięcy osób dziennie przejeżdża tedy. Około 3 miliony. Dojeżdżamy do stacji, jest później niż myśleliśmy, bo -owszem- tu z jednej stacji odjeżdża kilka linii metra, ale czasem do niektórych trzeba iść pod ziemia np. kilometr. Schody, tłumy, zakręty, remonty. Na Shinjuku pytamy konduktora, skąd odjeżdża willer bus do Kioto. Otóż, należy wyjść ósmym wyjściem z metra, przejść kilkaset metrów, skręcić, znów iść i to tam. My z walizami, za 15minut final check-in. A Japonia to Japonia, nie ma spóźniony. O czym za chwilę. Wychodzimy z metra. Już zapomnieliśmy, w którą stronę mamy iść, bo każda wygląda tak samo dobrze i tak samo źle. Szybka decyzja, bierzemy taksówkę, tłumaczymy panu, dokąd jechać. Mhmmmm, uuuuu, eeeeto (moi towarzysze podroży wiedza już dobrze, o czym mówię):). Nic, to wkładamy trzy walizki do bagażnika, jedna na kolana, pakujemy się na siedzenia, szybkie wow (koronki zamiast tapicerek...) i jedziemy. Mamy nadszieję, ze pan wie, dokąd. Zostało 9 minut. Dojeżdżamy pod autobusy, ale to jasne, ze check-in jest gdzie indziej, jednak żadnego otwartego biura nie widać. Ciemno jak nie powiem gdzie. Widzimy jakiś parking i obsługę. Podjeżdżamy z piskiem opon (ku mojemu zdumieniu, bo jeszcze nigdy nie słyszałam z Japonii tego odgłosu). Wyskakuję do obsługi, downstairs check-in. I słyszę Janka krzyk, auaaa. Taksówkarz, wstając, aby nam pomóc z walizkami, nie zaciągnął ręcznego. Samochód otarł się o Janka. Boli, ale jest ok. 4 minuty. Wbiegam do hali z check-in. Kolejka. Ale idzie szybko, podchodzę, aby wydrukować boarding pass. Pomaga mi Japończyk, który po powitaniu patrzy na zegarek. Hm, mam dwie minuty, ale pan nie omieszka zrobić mhmmmm, uuuuu, eeee. Kurczę, a co by było gdybyśmy wbiegli później, choć do odjazdu jeszcze czas. Ale niedługi. Dostałam bilety, wszyscy siedzimy obok siebie, szybkie zakupy, ryż z łososiem na kolację na pokładzie ;) Zaraz potem byliśmy w busie.
Hello Kyoto :)
